ن : فؤاد سیاهکالی 
کلمات کلیدی : رولان بارت , مرگ مؤلف , اعتراف مى كنم كه در این سال ها، با وجدانى آسوده در متن هایى كه نقل قول یا ترجمه كرده ام، دست برده ام. در هر متن این جا و آن جا شكاف هایى هست، جمله اى مبهم، چند پهلو، یا غریب و نامعمول، كه به خواننده اجازه مى دهد وارد شود و با تفسیر خود، كنترل متن را در دست بگیرد، همچون شكافى در دیوار شهر كه به دشمن اجازه ى ورود و فتح شهر را مى دهد.
در این سال ها، هیچ یك از این خلل ها از زیر دست من سالم رد نشده اند. كلمه اى كه در زبان فارسى به سه شكل مى توان ترجمه كرد، و من آن ترجمه اى كه به نظر خودم متن را زیباتر مى كرد انتخاب كرده ام، و به همین ترتیب در نقل قول ها، با حذف صدر و ذیل جمله اى، معنایى به پاراگراف داده ام كه چه بسا با خواندن كل متن در ذهن القا نمى شد.
چیزى كه مى خواستم بگویم این است كه: همواره بازخواندن ترجمه و نقل قول محرَّف خودم از متن مرا بیشتر به هیجان مى آورد تا اصل متن. گونه اى هیجان كه هیچ جاى دیگر تجربه نكرده ام، احساسى كه شاید بتوان "متعالى" اش خواند، و گاهى باعث مى شود از فرط لذت از معناى زیبایى كه به متن داده ام، به گریه بیفتم. تاكنون نشده از خواندن یك متن اصیل به گریه بیفتم. به نظر مى رسد این لذت ممنوعه ایست كه تنها سارقان و جاعلان مى چشند.
